Я сягоньня ў дзяцінства вярнуцца жадаю,
Не таму, што там добра, малому, было,
А таму, што па сьцежках бацькоўскага краю
З хаты ў хату цякло Беларусі сьвятло,
Ад якога сьвятлелі самотныя хаты
І хацелася быць, і хацелася жыць,
І сьпявалі ля рэчкі пра Яся дзяўчаты,
І пускалі вянкі, і хацелася плыць
За вянкамі ў нязьведаны сьвет за лясамі,
Не таму, што там добра, напэўна, было,
А таму, што дабрэйшымі мы былі самі
І па сьцежках цякло Беларусі сьвятло,
Ад якога сьвятлелі самотныя хаты...
І мне хочацца быць, і мне хочацца жыць,
Бо яшчэ хоць цішэй, ды сьпяваюць дзяўчаты
І ў нябёсах высокіх белы бусел ляціць.
Але ўсё ж у дзяцінства вярнуцца жадаю,
Не таму, каб там жыць, а каб дзеду сказаць,
Што няма ўжо даўно таго сумнага краю,
За які ён хадзіў два разы ваяваць...
|
|
